Γιατί οι γκρίζοι λύκοι αλλάζουν χρώμα και γίνονται μαύροι

Μελέτη αποκαλύπτει πως ο λόγος που αλλάζουν χρώμα τα είδη ενδέχεται να προκύπτει από τον τρόπο που βρίσκουν για να επιβιώνουν θανατηφόρων ιών. 

Ο γκρίζος λύκος είναι σαρκοφάγο θηλαστικό της οικογένειας των Κυνιδών.

Για την ακρίβεια, είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο μέλος. Υπάρχει σε εκτεταμένες περιοχές του Βορείου ημισφαιρίου και η επιστημονική ονομασία είναι Canis (Κύων) lupus. Περιλαμβάνει έως 40 υποείδη.

Θα έλεγε κανείς πως η ερώτηση “τι χρώμα είναι το τρίχωμα του γκρίζου λύκου” είναι ανάλογη του “αν κάνει νιάου νιάου η γάτα στα κεραμίδια”. Δεν είναι.

Επιστήμονες έχουν παρατηρήσει ότι όσο πιο νότια πάει κάποιος στη βορειοαμερικανική ήπειρο, τόσοι περισσότεροι είναι οι λύκοι με σκουρόχρωμο τρίχωμα. Δεν υπήρχε εξήγηση, έως την τελευταία μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Science.

Διεθνής ομάδα με επικεφαλής την οικολόγο Sarah Cubaynes του Πανεπιστημίου του Μονπελιέ στη Γαλλία, διαπίστωσε ότι ο -συχνά θανατηφόρος- ιός λοιμώδους σκύλου οδήγησε στην ‘παραγωγή’ μεγαλύτερου αριθμού λύκων με μαύρο τρίχωμα.

“Στα περισσότερα μέρη του κόσμου οι μαύροι λύκοι απουσιάζουν ή είναι πολύ σπάνιοι, ωστόσο στη Βόρεια Αμερική είναι συνηθισμένοι σε ορισμένες περιοχές και απουσιάζουν σε άλλες”, εξήγησε ο βιολόγος Tim Coulson από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Πρόσθεσε πως “τώρα υπάρχει η εξήγηση που έλειπε χρόνια. Βασίζεται σε έρευνες λύκων σε όλη τη Βόρεια Αμερική και μοντελοποίηση με κίνητρο τα εξαιρετικά δεδομένα που συλλέχθηκαν από συν-συγγραφείς που εργάζονται στο Εθνικό Πάρκο Yellowstone”.

Όπως διευκρινίζεται, η εξελικτική πίεση συχνά οδηγεί σε μερικές περίεργες συνέπειες, ειδικά όταν πρόκειται για κάποια ασθένεια.

Μερικά μέλη του όποιου είδους είναι πιο πιθανό να επιβιώσουν, με βάση την παρουσία γονιδίων που αυξάνουν την αντίσταση σε αυτή την ασθένεια.

Στη συνέχεια, οι επιζώντες παράγουν απογόνους με αυτές τις γενετικές παραλλαγές και έτσι το γενετικό προφίλ ενός πληθυσμού αλλάζει με την πάροδο του χρόνου.

Στη λίστα με τις σχετικές αλλαγές ανήκουν και οι άνθρωποι

Οι γενετικές διαμορφώσεις που προσδίδουν αντίσταση, ωστόσο, δεν έχουν πάντα μόνο μία λειτουργία.

Όπως έγινε γνωστό πρόσφατα, γενετικές παραλλαγές που προσέφεραν αντίσταση κατά της Μαύρης Πανώλης αύξησαν επίσης την ευαισθησία σε αυτοάνοσες διαταραχές -όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα-, πράγμα που σημαίνει ότι βλέπουμε τις επιπτώσεις αιώνες αργότερα.

Στην περίπτωση των γκρίζων λύκων, το χρώμα του τριχώματος καθορίζεται από ένα γονίδιο που ονομάζεται CPD103. Αυτό έκανε ιστορικά γκρι το τρίχωμα. Μια μετάλλαξη που εμφανίστηκε σε σκύλους και πέρασε στους λύκους, δημιούργησε το μαύρο τρίχωμα.

Διαπιστώθηκε ότι οι μαύροι λύκοι ήταν πιο συνηθισμένοι στις περιοχές που είχαν εμφανιστεί επιδημίες, καθώς και ότι η περιοχή του DNA που βρίσκεται το γονίδιο CPD103 να εμπλέκεται και στην κωδικοποίηση μιας πρωτεΐνης που προστατεύει από λοιμώξεις των πνευμόνων, όπως η λοιμώξεις του σκύλου.

Αυτό σημαίνει ότι εφόσον οι λύκοι με μαύρο τρίχωμα είναι πιο πιθανό να επιβιώσουν από την ασθένεια, θα αναπαραχθούν και θα περάσουν την παραλλαγή CPD103 στα κουτάβια τους.

Στη μελέτη έγινε γνωστό και πως οι λύκοι που επιλέγουν συντρόφους με το αντίθετο χρώμα έχουν περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στην αναπαραγωγή, όπως και ότι οι απόγονοί τους επιβιώνουν του θανατηφόρου ιού.

Όλο αυτό ‘ισχύει’ σε περιοχές που έχουν εμφανίσει κρούσματα ασθένειας σκύλου. Σύμφωνα με τη μαθηματική μοντελοποίηση της ομάδας, το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της επιλογής ενός αντίθετου χρώματος συντρόφου εξαφανίζεται εάν η ασθένεια του σκύλου δεν αποτελεί πρόβλημα.

Η έρευνα όχι μόνο δίνει έναν συναρπαστικό λόγο για τον μεγαλύτερο επιπολασμό των μαύρων λύκων σε ορισμένες περιοχές, αλλά προσφέρει επίσης ένα εργαλείο για τη μελέτη ιστορικών εστιών λοιμώδους σκύλου, καθώς και αντοχής σε ασθένειες.

Τα ευρήματα ενδεχομένως να αφορούν και άλλα είδη

Η ομάδα σημειώνει ότι τα αποτελέσματα είναι πιθανό να ισχύουν για ένα ευρύ φάσμα ειδών -εντόμων,, θηλαστικών, αμφιβίων, ερπετών και πτηνών-, των οποίων η χρωματική διακύμανση ενδέχεται να συσχετίζεται με αντοχή στις ασθένειες.

Αυτός ο χρωματισμός μπορεί να λειτουργήσει ως σήμα για να βοηθήσει τα ζώα να επιλέξουν συντρόφους που θα δώσουν στους απογόνους τους ένα πλεονέκτημα επιβίωσης.

Οι συγγραφείς της μελέτης τονίζουν πως “όταν ο χρωματισμός καθορίζεται γενετικά και η αντοχή στις ασθένειες είναι κληρονομική και σχετίζεται με τον χρωματισμό, η προτίμηση για ένα σύντροφο συγκεκριμένου χρώματος θα ενισχύσει τη φυσική κατάσταση, μεγιστοποιώντας τις πιθανότητες παραγωγής ανθεκτικών απογόνων σε περιβάλλοντα με αρκετά συχνά και αρκετά παθογόνα.

Είναι πιθανό να έχουμε υποτιμήσει σημαντικά τον ρόλο των παθογόνων παραγόντων στη δημιουργία της ποικιλίας των μορφολογικών και συμπεριφορικών χαρακτηριστικών που παρατηρούνται στη φύση”.

ΠΗΓΗ: news247.gr