LIFE STYLEΔΙΑΦΟΡΑ ΖΩΑΕΙΔΗΣΕΙΣΚΟΙΝΩΝΙΑΥΓΕΙΑΦΙΛΟΖΩΙΚΑ

Γιατί γουργουρίζουν οι γάτες;

Το μυστικό βρίσκεται σε έναν περίεργο μηχανισμό αυτοϊασης που μάλλον επηρεάζει και τους ανθρώπους.

Spoiler alert: κανείς δεν ξέρει με σιγουριά το γιατί. Μάλιστα, ούτε καν τον μηχανισμό που παράγει αυτόν τον καθησυχαστικό, ανακουφιστικό ήχο έχουμε επισημάνει με απόλυτη βεβαιότητα. Υποθέτουμε ότι έχει να κάνει είτε με τη ροή του αίματος γύρω από την καρδιά είτε με τη δόνηση των μυών μέσα στον λάρυγγα των αιλουροειδών (με τη δεύτερη εκδοχή να θεωρείται πλέον επικρατέστερη). Επίσης, υποθέτουμε ότι οι γάτες γουργουρίζουν για τρεις λόγους: για να επικοινωνήσουν με τις μαμάδες τους όταν είναι μωρά, για να κατευνάσουν το στρες τους ύστερα από ένα αγχωτικό επεισόδιο και για να βυθιστούν σε μια κατάσταση εσωτερικής αυτοΐασης, καθώς κάποιοι ερευνητές έχουν συνδέσει αυτό το φάσμα δονήσεων (που κυμαίνονται από τα 20 έως τα 150 Hertz) με έναν μηχανισμό ιαματικής διαδικασίας για τα οστά, τους ιστούς και τους τένοντες, που καταπονούνται από την αθλητική καθημερινότητα της γάτας. Το σε ποιο βαθμό και πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό παραμένει επίσης ένα ερευνητικό μυστήριο. Με τόσα πράγματα που αγνοούμε για μια κοινή και αναγνωρίσιμη λειτουργία των αιλουροειδών, θα έλεγε κανείς ότι είναι μάλλον υπερβολή να αναζητήσουμε και προεκτάσεις στη διάδραση με τους ανθρώπινους συντρόφους τους. 

Αν όμως στη φύση της γάτας είναι να γουργουρίζει, στην ανθρώπινη φύση είναι να ψάχνει αιτιακές σχέσεις που γεννάνε πρωτοσέλιδα (τουλάχιστον στον ειδικό Τύπο και στις φιλοζωικές κοινότητες).

Πριν από δύο τρία χρόνια, ο διάσημος κτηνίατρος και συγγραφέας του best seller How to speak cat (Πώς να μιλάτε Γατικά) Γκάρι Γουάιτζμαν προχώρησε την υπόθεση της αυτοθεραπείας ακόμα παραπέρα. Βασιζόμενος σε εργαστηριακές έρευνες που έγιναν σε ποντίκια –και στις οποίες παρατηρήθηκε κάποια αύξηση του βαθμού ίασης, όταν αυτά εκτέθηκαν σε δονήσεις χαμηλής έντασης–, ισχυρίστηκε ότι το γουργουρητό της γάτας έχει παρόμοια αποτελέσματα στον άνθρωπο. Πέρα από το αίσθημα εσωτερικής χαλάρωσης και ηρεμίας, που παρομοίασε με τη «συγκέντρωση στο κύμα της ακρογιαλιάς μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα» (sic), οι δονητικές ταλαντώσεις σε συνδυασμό με τον καθησυχαστικό ήχο του γουργουρητού «προκαλούν την παραγωγή ενδορφινών στον ανθρώπινο εγκέφαλο, χαμηλώνουν την αρτηριακή πίεση και καταπολεμούν το στρες».

Να μη σας το χαλάσω. Η συμβίωση με ένα κατοικίδιο έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα απ’ ό,τι μπελάδες (αν και έχει κι απ’ αυτούς). Αγαπάμε τα ζώα γιατί μας καθοδηγούν σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, που επηρεάζει θετικά την καθημερινότητά μας (μας «αναγκάζουν» για παράδειγμα να περπατάμε καθημερινά, όσο κι αν βαριόμαστε να βγούμε από το σπίτι) και είναι βάλσαμο για την ψυχοσυναισθηματική μας ισορροπία (το «φαινόμενο του τροφού», για το οποίο αξίζει τον κόπο να αφιερώσουμε ένα από τα επόμενα Κ9).

Όμως, ισχυρισμοί που καταπατούν τα όρια της εργαστηριακά τεκμηριωμένης βιολογίας ή της ιατρικής δεν θα μας κάνουν να αγαπάμε τα ζώα μας περισσότερο. Για την ακρίβεια, μου φαίνεται ότι επιδιώκουν ακριβώς το αντίθετο: να επινοήσουν μια δικαιολογία για την προώθηση της φιλοζωίας. Οι γάτες (για όσους τις αγαπούν) είναι οικιακοί σύντροφοι, τετράποδα φιλαράκια, αφορμές εξανθρωπισμού και ενσυναίσθησης και πολλά άλλα. Αλλά δεν είναι συσκευές θεραπείας ή φάρμακα. Κι αν είναι, η επιστήμη δεν το γνωρίζει ακόμη.

Προσωπικά, δεν χρειάστηκα ποτέ επιπλέον αφορμές για να αγαπήσω τον σκύλο μου. Φαντάζομαι ότι ισχύει το ίδιο και για τις γάτες.

ΠΗΓΗ: kathimerini.gr

Related Articles

Αφήστε μια απάντηση

Back to top button